چرا رژیمم رو شکستم!

رژیم خودسرانه عزیز! واقعا این بار من نبودم بلکه مقصر خودت بودی. منظورمو اشتباه نگیر، تو روی کاغذ قشنگی، ظاهرت قشنگه، وسوسه انگیزی، گیرایی و باعث میشی فکر کنم هر کاری می تونم انجام بدم. ( مثلا باعث میشی انگور رو به چیپس ترجیح بدم! ) اما، توی زندگی واقعی نمیتونم چیزی که می خوای باشم. بیشتر به خاطر اینکه منو به گرسنگی می کشونی درست مثل اینکه بخوای یه شیرینی رو از بچه بدزدی – مخصوصا اگه اون شیرینی چیزبرگر باشه!

وقتی رژیم می گیرم، دوستان و خانواده م جاهایی میان که خبری از غذا نیست چرا؟ چون وقتی دارن جلوم پیتزا می خورن و من سالاد می خورم ، قیافه م براشون قابل تحمل نیست.

میدونی اگه یکی از حساتو از دست بدی چطوریه، حسای دیگه برجسته تر میشن! وقتی با توام حس چشاییم خیلی کار می کنه طوری که فقط با بو کشیدن نفس کسی که نزدیکم وایساده میتونم بفهمم ناهار چی خورده. و وقتی بدن حس سیر بودنو کاملا از دست داد، افراد اطرافم شبیه غذاهایی میشن که تو بهم میگی نخور!

یه چیزیو میدونی؟ اون شیرینی ها و شکلات هایی که ۱۰۰ کالری دارن و قسم می خوری مزه شون مثل همه شیرینی و شکلات های دیگه س، اصلا اینطور نیستن! وقتی می خورمشون، اصلا نمیدونم چه حسی باید داشته باشم. باید به خودم افتخار کنم که به جای یه شیرنی پر کالری اینو خوردم؟! یا باید حسرت بخورم که مزه ی اصلی رو نمی تونم بچشم؟

به لطف استانداردهای مضحک تو، من بیش از حد چیزی که باید بخورم یا نباید بخورم رو آنالیز می کنم و آخرین باری که طعم یه چیزیو چشیدم یادم نمیاد.

حالا من اینجا نشستم و یه بار دیگه ازت شکست خوردم، میدونم که هیچ وقت برات کافی نبودم. همیشه دوس داشتم اون زنه فوق العاده خوشحال روی مجله ها باشم، همونی که یه بشقاب کلم و یه لیوان آبم دستشه! اما میدونی اون برای چی خوشحاله؟ چون یه مدله و بابت اون عکسا پول میگیره!

اگه چیزی از این دوره محرومیت و احساس گناه یاد گرفته باشم اینه که تو به درد نمی خوری. فکر می کردم این منم که مشکل دارم، اما مشکل، تو و احساسی هستی که درباره خودم بهم میدی. من هیچ وقت نمی تونم از اون زنایی باشم که خودمو با یه مدل غذا حبس کنم و نشون بدم که خوشحالم، من دوست دارم آزادانه غذام رو انتخاب کنم و ازش لذت ببرم. دیگه نمی خوام زندگیم اطراف تو بچرخه، برای من مردی!