چای دارجیلینگ: خواص و ویژگی ها

چای دارجیلینگ

نام متداول:

 Darjeeling Tea

نام علمی:

Camellia sinensis .L   

تاریخچه :

چای دارجیلینگ، در باغ های چای منطقه دارجیلینگ در ایالت بنگال غربی، در شمال هند، در پای کوه های هیمالیا، کشت، تولید و فرآوری می شود. این چای، هنگامی که دم می کشد، عطر و مزه متمایز و رنگ روشنی دارد. داستان چای دارجیلینگ در حدود سال ۱۸۵۰ آغاز شد؛ زمانی که دکتر کمپبل، بذر چای را در باغچه خود در منطقه دارجیلینگ و ۷۰۰۰ فوت بالاتر از سطح دریا به طور آزمایشی کاشت. او در پرورش این گیاه موفق بود چرا که دولت، در سال ۱۸۴۷، این منطقه را برای تاسیس گلخانه های چای انتخاب کرده بود. دارجیلینگ قبل از آن، تنها یک دهکده کم جمعیت بود که به عنوان یک تفریحگاه توسط ارتش و برخی از مردم مرفه استفاده می شد.

خصوصیات محصول

۱- آرامش معده:

 طبق مطالعه ای در سال ۲۰۱۱، چای دارجیلینگ، در مقایسه با سایر چای‌های سیاه مورد آزمایش، حاوی مقادیر زیادی EGCG بود. بر اساس نتایج پژوهش منتشر شده در مجلهANTIMICROBIAL AGENTS AND CHEMOTHERAPY  ،EGCG نسبت به دیگر کاتچین های چای، قویترین فعالیت ضد باکتری در برابر هلیکوباکتر پیلوری نشان داده است.

در نمونه های حیوانی آلوده به این میکروب، درمان با کاتچین در غلظت ۳۶-۱۰ درصد به طور معنی داری خونریزی و فرسایش مخاطی را کاهش داده بود و باکتری هلیکوباکتر پیلوری نیز از بین رفته بود.

در سال ۲۰۱۱، “Journal of Medicinal Food” یک مطالعه را در ارتباط با اثر عصاره چای های مختلف بر هلیکوباکتر پیلوری، باکتری دخیل در توسعه زخم معده و سرطان معده منتشر کرد. در شرایط آزمایشگاهی عصاره ها در برابر هلیکوباکتر پیلوری، بدون آسیب رساندن به باکتری های مفید لازم برای هضم سالم، مؤثر بودند. عصاره چای دارجیلینگ و سفید در زمان کوتاه تری نسبت به انواع دیگر چای موثر بودند. گفته می شود چای دارجیلینگ می تواند رژیم غذایی موثری برای درمان زخم معده باشد. البته برای اثبات این امر به مطالعات بیشتری نیاز است.

۲- بهبود عملکرد قلب و عروق:

در سال ۲۰۰۸ مطالعه ای که درباره اثر چای دارجیلینگ بر عملکرد اندوتلیال (لایه داخلی سیستم قلبی و عروقی) انجام و نتایج آن در مجله British Journal of Nutrition منتشر شد نشان داد مصرف چای باعث بهبود عملکرد اندوتلیال می شود. محققان، کاتچین های چای را مسئول این اثرات مفید می دانند. در چای سیاه دارجیلینگ، غلظت کاتچین ها به میزان قابل توجهی کمتر از چای سبز دارجیلینگ بود و محتوای کافئین بالاتری نسبت به چای سبز دارجیلینگ داشت.
عملکرد اندوتلیال در پاسخ به هر دو نوع چای سبز و سیاه (دارجیلینگ) در سلول های اندوتلیال آئورت گاو و حلقه های آئورت رت مورد بررسی قرار گرفت و مشاهده شد که هر دو چای سبز و سیاه به یک میزان و به طور قابل توجهی فعالیت آنزیم نیتریک اکسید سنتتاز (آنزیم تولید کننده مولکول نیتریک اکسید) (عامل گشادکننده عروق) در اندوتلیال را افزایش دادند.

برای روشن شدن اینکه آیا این یافته ها در انسان نیز قابل اجرا هستند، شل شدن رگ های خونی در بیست و یک زن سالم قبل و ۲ ساعت پس از مصرف چای سبز و سیاه دارجیلینگ، در مقایسه با آب (شاهد)، بررسی شد و بر اساس نتایج، مصرف چای دارجیلینگ (سبز و سیاه) منجر به افزایش قابل توجهی در شل شدن رگ های خونی (FMD) شد.

۳- ضد سرطان: 

در یک مطالعه مقدماتی، آزمایشی قبل از برداشتن پروستات بیمار سرطانی (پروستاتکتومی)، با چای سیاه دارجیلینگ طراحی شد. افزودن عصاره ۵ درصد چای سیاه دارجیلینگ به رژیم غذایی موش نژاد C57BL/6 نشان داد که تئافلاوین ها می توانند به کبد، پروستات، روده کوچک و بزرگ (کولون) جذب شوند.
در مطالعه انسانی، مشاهده شد که پلی فنل های چای در نمونه های پروستات مردانی که چای سبز و سیاه استفاده می کردند نسبت به گروه کنترل بیشتر بود. در شرایط آزمایشگاهی هم تکثیر سلول های سرطانی پروستات، پس از مصرف چای سیاه و سبز کم تر بود. این مطالعه انسانی نشان می دهد که پلی فنل ها و تئافلاوین های چای، زیست فراهمی در پروستات دارند که ممکن است در پیشگیری از سرطان پروستات فعال باشند.

۴- بهبود عملکرد کبد: 

نتایج مطالعه ای که روی اثر آنتی اکسیدانی تئافلاوین ها و تئاروبیجین های چای سیاه دارجیلینگ بر پراکسیداسیون لیپید در هموژنات بافت کبد رت انجام و در ژورنال Biological and Pharmaceutical Bulletin منتشر شد نشان داد تئافلاوین ها و تئاروبجین چای سیاه دارجیلینگ در مهار پراکسیداسیون لیپید در شرایط بیولوژیک، همانند اپی کاتچین های چای سبز عمل می کنند. این فعالیت آنتی اکسیدانی قوی چای سیاه دارجیلینگ به کاتچین ها، تئافلاوین ها و تئاروبجین ارتباط داده می شود.